Cuba, de laatste 12 dagen
Blijf op de hoogte en volg Laura
01 Maart 2014 | Cuba, Varadero
Hola!
Hierbij mijn tweede en laatste stuk van de Cuba reis.
Vinales
Op 15 februari verliet ik Playa Larga om met een super mooie, oude taxi naar Vinales te gaan. Na 4,5 uur kom ik aan in Vinales en ga ik nog voordat ik een slaapplek heb gevonden een tour boeken. Ik wil dezelfde dag nog een tour door de natuur te paard doen. Bij een boekingskantoor tref ik twee andere meiden (Linda en Cristiana), zij gaan al zo’n tour doen en ik besluit om mezelf vrijwillig aan ze op te dringen en met hen mee te gaan. Dat klinkt erger dan dat het is hoor, zo gaat dat gewoon.. En iedereen vindt dat leuk. De meer zielen, de meer vreugd. Dus niet al te lange tijd erna heb ik een slaapplek geregeld en zit ik op een paard in prachtige natuur. Zeker een plek die ik niet had willen missen. In deze streek staan ze bekend om het sigaren maken en natuurlijk krijgen we dit ook te zien. En tuurlijk probeer ik er eentje, want je kan natuurlijk niet weggaan uit Cuba zonder een sigaar te hebben geprobeerd. Met in de andere hand een Pina Colada en mooi uitzicht.. geen vervelende dagbesteding. ’s Avonds belanden we op een live muziekfeest waar we de hele avond salsadansen.
Santiago de Cuba
Gezien het feit dat het soms lastig is om een plekje in de bus te bemachtigen, reis ik het eerste gedeelte richting Santiago de Cuba met een Engels stel in een taxi. Het tweede gedeelte neem ik een de bus richting de grote stad der dans en ook art is hier groots. Schijnbaar is dit een route die veel door de locale bevolking genomen wordt, want uiteraard mogen zij eerst de bus in en blijft er maar 1 plek over voor dat enige nederlandse blanke meisje….naast het toilet. En dat betekent dat de kleine kakkerlakjes gratis bij de busreis horen. In Santiago aangekomen laat ik me bij een Casa uit de Lonely Planet afzetten; Las Terrazas. Gisel en Martin zijn direct al te gek. Ze spreken overigens erg goed Engels, waardoor er nog vele interessante gesprekken met Gisel volgen. Nadat ik geld heb gewisseld bij de bank besluit ik wederom een eigengemaakte siteseeing tour te doen; Parque Céspedes met haar Catedral de Nuestra Senora de la Asuncion (zijn ze aan het renoveren ), Hotel Casa Grande, Casa de la Trova (deze naam kom je overal in Cuba tegen en dit staat voor een cafe met livemuziek waar over het altijd druk is), Casa Natal de José Maria de Heredia (geboortehuis van 1 vd grootste dichters van Cuba), Uneac (hier is van alles rondom schrijvers), Libreria la Escalera (nog nooit een boekenwinkel zo vol met spullen gezien), Museo de Carnaval (Peter en George, beide artistieke mensen uit Cuba, nemen me mee door de historie van Carnaval in Cuba), tenslotte regel ik mijn busticket naar Baracoa, zodat ik niet weer te laat ben.
’s Avonds staat in mijn Casa mijn lievelingseten op het menu: Langoustines met rijst (arroz), salade en gebakken banaan.. Heerlijk. Bij het afruimen kletsen Gisel en ik over Cuba. Ze is heel open en heeft een directheid die ik nog niet eerder heb ervaren. Sinds een jaar of 6 heeft Raul Castro het van zijn broer Fidel overgenomen. Zij heeft een enorme verandering ondervonden en is daar heel blij mee. Onder Fidel was het onmogelijk om op jezelf te wonen, een eigen bedrijf te beginnen, internet te hebben, naar het buitenland te reizen en niet mogelijk om als cubaan in een cubaans hotel in cuba te verblijven, etc. Nu Raul de macht heeft mogen ze dit wel, behalve het internetverhaal. Daar is in die zin verandering in gekomen dat meer VIP’s, mensen die geld hebben en mensen die het voor het werk nodig hebben aan internet kunnen komen. Gisel heeft internet via een Russische vrouw die in Cuba woont. Ze betaalt daar een maandelijks bedrag voor. Op deze wijze kan ze haar email checken en haar bedrijf (Casa) runnen. De truc achter het reizen naar het buitenland is dat Raul weet dat Cubanen bijna nooit een visa vanuit een ander land krijgen, omdat de andere landen bang zijn dat Cubanen toch niet terug gaan naar hun eigen land. Gisel zou graag een keer naar Korea gaan, maar weet dat dit onmogelijk is. Helaas is het zo dat Cubanen die de mogelijkheid krijgen om naar het buitenland te gaan, gerust hun kinderen voor een heel aantal jaren achter laten. En daarvoor is het hebben van twee kinderen en een man geen reden om te denken dat Gisel zou terugkomen. Hoewel zij daar heel duidelijk over is… nooit zou ze zonder haar man en kinderen willen.
Gisel staat sinds twee jaar in de Lonely Planet en volgens haar zeggen is dat één van de beste dingen die je kan overkomen in je leven. Hierdoor hebben ze zonder moeite veel aanloop van reizigers die bij hen willen slapen. Het geeft hen inkomen en een vaste basis voor levensonderhoud. Zelf zou ze als ze het voor het zeggen had in Cuba ervoor zorgen dat er appartementencomplexen gebouwd worden, zodat jongeren de keuze hebben om op zichzelf te gaan wonen. Iets wat bij ons in Nederland zo iets standaards is. Maar daar dus onmogelijk. Denk je dus in dat je met man en kinderen te allen tijde bij je (schoon)ouders woont. Na een lang gesprek zit mijn hoofd vol en ga ik slapen. Wat een bijzonder land en wederom… wat hebben we het toch goed in Nederland.
De volgende dag bezoek ik Museo del Ron. De Cubanen in het museum (waar ik later natuurlijk nog even wat Rum mee heb gedronken) hebben enorm gelachen toen ik vertelde dat mijn vader Ron heet. Nog nooit zo vaak je naam gezien pap! Voor het museum tref ik een Cubaan van mijn leeftijd die graag Engels wil praten, hij is leraar en vraagt of hij mijn boek (Lonely Planet) even mag inzien. Duidelijk dat hij een andere levensstandaard heeft dan Gisel vertelt hij dat hij Raul ook helemaal niets vind. Hoe hij het omschrijft komt op mij over als een Big Brother verhaal, waar we ons hier in Nederland vrijwillig voor opgeven. Er wordt continue op hen gelet, ze mogen eigenlijk geen contact met toeristen, er is niet voldoende betaalbare voedsel (onlangs gingen in Habana vrouwen in het wit hiervoor de straat op. Al fluitend vroegen ze aandacht voor meer betaalbaar eten voor o.a. hun baby’s), ze mogen niet buiten Cuba komen, ze mogen geen internet. Raul schijnt beloofd te hebben het probleem met de twee munteenheden op te lossen. De vorderingen zijn nog nul. Zal mij benieuwen..
Wat me opvalt bij alle mensen die ik spreek is dat ze heel graag willen weten hoe Cuba bij ons op de televisie komt. En eerlijkheid gebied me te zeggen dat je Cuba bijna nooit op het nieuws ziet. Een aantal keer heb ik het nieuws op de Cubaanse televisie gezien en veelal gaat het daar over dingen die andere landen fout doen. In eerste instantie dacht ik.. ja, ze laten hier alleen maar slechte dingen zien. Amerika doet dit fout in Afghanistan, in Oekraine gaat het helemaal fout, etc. Maar toen bedacht ik me… dit is exact wat in Nederland ook gebeurd. Echter.. in Nederland heb je de mogelijkheid om meer dan 4 zenders te raadplegen, we kunnen ook even op internet kijken, etc.
Lopend door Santiago hoor ik enkel muziek.. overal! Vanaf de straten hoor ik ergens heel harde muziek vandaan komen. M’n nieuwsgierigheid neemt mijn route over. Ik ga af op het geluid, totdat ik onderaan de trappen van Padre Pico sta. Halverwege staan een heel aantal mensen ergens naar binnen te kijken. En dan blijkt een groep van zo’n 20 jonge mannen aan het repeteren te zijn. Ik sta in de wijk Tivoli die vanuit de historie veel waarde heeft. Op het Balcón de Velazquez kan je de hele wijk overzien en ook het water naast de wijk. Ooit werd dit alles gebouwd door de Spanjaarden om komende piraten op tijd te kunnen spotten. Nu is het één van de meest prachtige uitkijkplekken van Santiago. ’s Avonds ben ik in een bar waar op 2 mensen na alleen maar cubanen zijn. Dansen en muziek brengt mensen samen en maakt ze blij. Dat geldt ook voor mij!
Baracoa
Gisel in Santiago heeft een Casa gereserveerd voor mij in Baracoa en ik word dan ook hartelijk ontvangen door Nilson. Hij heeft 1 kamer en deze is gigantisch. Na een welkomstdrankje in zijn eigen restaurant op het dakterras ga ik als eerste naar Casa del Cacao… heej, dat is wel mijn place to be! Ik koop een reep chocolade en drink bij 30+ graden een warme chocolademelk. Baracoa staat namelijk bekend om twee dingen: goed eten en chocolade.
Nou wil ik echt aan het eind gaan zeggen dat Baracoa mijn hart heeft gestolen doordat het een kleine open en vriendelijke gemeenschap is, een gezellig centraal hart met een fantastische ontmoetingsplek heeft: Casa de la Trova (waar ik beide avonden ben geweest, heb gedanst en mensen die ik al kende weer ontmoet heb). Waar ik een tour door de omgeving heb gedaan (prachtige natuur, chocoladeplantage en bananenplantage bezocht en natuurlijk wat chocolade gekocht, gezwommen in zeer helder rivierwater, naar het strand geweest, slang (ja echt een slang) gegeten). Waar ik zoveel heb gelachen, waar ik een super avond heb gehad op mijn dakterras/restaurant met Christiaan, Sabrina en Pavlov. Waar ik Alejandro, een Cubaan die 7 jr in Nederland heeft gewoond spreek. Waar ik het Argentijnse stel weer tegenkwam en samen Mate op het strand heb gedronken.
Maar ….. eigenlijk moet ik bekennen: ik was verkocht bij het eerste slokje van mijn warme chocolademelk!
Varadero
Samen met Sabrina en Pavlov reis ik van Baracoa weg, iets waar we allemaal geen zin in hebben, maar helaas.. de volgende bestemmingen zijn al geboekt. Baracoa naar Santiago en daar eten we nog samen op het busstation. Vervolgens gaat het stel uit Zurich naar Trinidad en ik naar Varadero. Eenmaal wachtend op mijn bus start ik te kletsen met een vrouw, ook uit Zurich. De eerste drie uur van de nachtbus tour kletsen we vol. Daarna slapen we. Na een busrit van 15 uur kom ik aan in Varadero. Poeh, warm. Zo ready voor mijn laatste vier dagen op het strand. Bij het kopen van wat water klets ik met een paar Canadezen, die me voor het eerst melden dat iedereen genadeloos is verslagen door de nederlandse schaatsers. Och ja, Olympische Spelen.. nog geen seconde aan gedacht. De man geeft me zijn buskaart voor die dag, waardoor ik eerst een rondje van 1,5 (!!) uur maak met de bus langs alles in Varadero. Ik schrik van de omgeving van de grote, dure hotels. Jeetje wat moet daar ongelofelijk veel geld in gestoken zijn. En dat enkel zodat alle toeristen naar die stukje niet-cubaans land blijven komen. Maar goed. Ik heb het gezien en weet zeker dat ik daar geen zin in heb. Ik trek weg van de grote hotels en ga in het laatste stukje Varadero zitten. Een klein hotelletje met weinig faciliteiten, maar wel direct aan het strand. Ik boek voor morgen een tour om met dolfijnen te zwemmen. Ook heel commercieel, maar toch wel echt fantastisch. Deze dieren geven me het gevoel heeeel klein en slap te zijn. Ze schieten je zo de lucht in, en trekken je als een dolle mee door het water. Ik heb er erg van genoten en dat is te zien op de foto’s die ze ervan gemaakt hebben. 1 lach en dat een half uur lang..
Ik geniet van het enorm witte strand, de fantastisch strakke blauwe zee, de kokosnoten op het strand, het contact met de cubanen in het hotel die het enigszins apart vinden dat ik ondanks dat ze engels terugpraten ik alles in het spaans blijf proberen. Minder genoot ik toen mijn geld echt bijna op was en twee dagen lang de creditcard service in Cuba het niet deed. Oftewel… geen geld. Maar alles komt altijd goed.. ook dat.
Mijn laatste dag en nacht sluit ik af in een Casa. Eunicé, een zeer oude vrouw, schrikt als ze me met m’n rugzak ziet aankomen. Zij hijgt namelijk al zonder. Het is een schat van een vrouw die alles perfect voor elkaar heeft.
Dit land zal ik voor de rest van mijn leven blijven volgen. Ik heb Cuba ervaren als een land met een zeer rijke historie, waar veel andere landen invloed hebben gehad op de wijze waarop het land er momenteel voor staat. De mensen zijn ondanks alle beperkingen ongelofelijk aardig, behulpzaam, oprecht geïnteresseerd in het land waar je vandaan komt, gastvrij. Het is bijzonder dat ik een aantal oudere mannen ben tegengekomen die Duits spreken en het fantastisch vinden om dat samen te spreken. Het reizen voor een vrouw alleen door Cuba is zeer veilig (veiliger dan welk land in Centraal Amerika dan ook) en heel makkelijk aangezien iedereen je overal wel mee wilt helpen. Indien je een vraag hebt, kan je die zonder nadenken aan iedereen stellen en je zal nooit verder hoeven gaan zonder antwoord. Het land kent prachtige natuur, hele bijzondere auto’s, vele paard en wagens als vervoersmiddel. Het feit dat ook voor toeristen internet schaars is, gaf me een heerlijk vrij gevoel. Ondanks dat alle huizen tralies voor de deuren en ramen hebben schuilt er vaak een warm thuis gevoel achter de deur. De mensen leven veelal samen en buiten. Ze hebben de zon en de dans en daar is geen macht of status voor nodig. Salsa is groots hier en ook andere dansen worden dagelijks in elk dorpje of stad uitgevoerd. Opvallend is de rust die de mensen met zich meebrengen. Het eten is goed en niet duur en wordt bovenal met liefde gemaakt.
Ik ben benieuwd naar het Cuba over tien jaar. En hoop dat er dan een aantal van de wensen van de mensen zijn uitgekomen. Ik zal door de foto’s blijvende herinneringen hebben aan de fantastische Cubaanse mensen die ik ontmoet heb. Jammer dat het praktisch onmogelijk is om met ze in contact te blijven.
Niet snel zal ik een tweede keer naar een zelfde land gaan, maar Cuba…
Hasta Luego!!
Hierbij mijn tweede en laatste stuk van de Cuba reis.
Vinales
Op 15 februari verliet ik Playa Larga om met een super mooie, oude taxi naar Vinales te gaan. Na 4,5 uur kom ik aan in Vinales en ga ik nog voordat ik een slaapplek heb gevonden een tour boeken. Ik wil dezelfde dag nog een tour door de natuur te paard doen. Bij een boekingskantoor tref ik twee andere meiden (Linda en Cristiana), zij gaan al zo’n tour doen en ik besluit om mezelf vrijwillig aan ze op te dringen en met hen mee te gaan. Dat klinkt erger dan dat het is hoor, zo gaat dat gewoon.. En iedereen vindt dat leuk. De meer zielen, de meer vreugd. Dus niet al te lange tijd erna heb ik een slaapplek geregeld en zit ik op een paard in prachtige natuur. Zeker een plek die ik niet had willen missen. In deze streek staan ze bekend om het sigaren maken en natuurlijk krijgen we dit ook te zien. En tuurlijk probeer ik er eentje, want je kan natuurlijk niet weggaan uit Cuba zonder een sigaar te hebben geprobeerd. Met in de andere hand een Pina Colada en mooi uitzicht.. geen vervelende dagbesteding. ’s Avonds belanden we op een live muziekfeest waar we de hele avond salsadansen.
Santiago de Cuba
Gezien het feit dat het soms lastig is om een plekje in de bus te bemachtigen, reis ik het eerste gedeelte richting Santiago de Cuba met een Engels stel in een taxi. Het tweede gedeelte neem ik een de bus richting de grote stad der dans en ook art is hier groots. Schijnbaar is dit een route die veel door de locale bevolking genomen wordt, want uiteraard mogen zij eerst de bus in en blijft er maar 1 plek over voor dat enige nederlandse blanke meisje….naast het toilet. En dat betekent dat de kleine kakkerlakjes gratis bij de busreis horen. In Santiago aangekomen laat ik me bij een Casa uit de Lonely Planet afzetten; Las Terrazas. Gisel en Martin zijn direct al te gek. Ze spreken overigens erg goed Engels, waardoor er nog vele interessante gesprekken met Gisel volgen. Nadat ik geld heb gewisseld bij de bank besluit ik wederom een eigengemaakte siteseeing tour te doen; Parque Céspedes met haar Catedral de Nuestra Senora de la Asuncion (zijn ze aan het renoveren ), Hotel Casa Grande, Casa de la Trova (deze naam kom je overal in Cuba tegen en dit staat voor een cafe met livemuziek waar over het altijd druk is), Casa Natal de José Maria de Heredia (geboortehuis van 1 vd grootste dichters van Cuba), Uneac (hier is van alles rondom schrijvers), Libreria la Escalera (nog nooit een boekenwinkel zo vol met spullen gezien), Museo de Carnaval (Peter en George, beide artistieke mensen uit Cuba, nemen me mee door de historie van Carnaval in Cuba), tenslotte regel ik mijn busticket naar Baracoa, zodat ik niet weer te laat ben.
’s Avonds staat in mijn Casa mijn lievelingseten op het menu: Langoustines met rijst (arroz), salade en gebakken banaan.. Heerlijk. Bij het afruimen kletsen Gisel en ik over Cuba. Ze is heel open en heeft een directheid die ik nog niet eerder heb ervaren. Sinds een jaar of 6 heeft Raul Castro het van zijn broer Fidel overgenomen. Zij heeft een enorme verandering ondervonden en is daar heel blij mee. Onder Fidel was het onmogelijk om op jezelf te wonen, een eigen bedrijf te beginnen, internet te hebben, naar het buitenland te reizen en niet mogelijk om als cubaan in een cubaans hotel in cuba te verblijven, etc. Nu Raul de macht heeft mogen ze dit wel, behalve het internetverhaal. Daar is in die zin verandering in gekomen dat meer VIP’s, mensen die geld hebben en mensen die het voor het werk nodig hebben aan internet kunnen komen. Gisel heeft internet via een Russische vrouw die in Cuba woont. Ze betaalt daar een maandelijks bedrag voor. Op deze wijze kan ze haar email checken en haar bedrijf (Casa) runnen. De truc achter het reizen naar het buitenland is dat Raul weet dat Cubanen bijna nooit een visa vanuit een ander land krijgen, omdat de andere landen bang zijn dat Cubanen toch niet terug gaan naar hun eigen land. Gisel zou graag een keer naar Korea gaan, maar weet dat dit onmogelijk is. Helaas is het zo dat Cubanen die de mogelijkheid krijgen om naar het buitenland te gaan, gerust hun kinderen voor een heel aantal jaren achter laten. En daarvoor is het hebben van twee kinderen en een man geen reden om te denken dat Gisel zou terugkomen. Hoewel zij daar heel duidelijk over is… nooit zou ze zonder haar man en kinderen willen.
Gisel staat sinds twee jaar in de Lonely Planet en volgens haar zeggen is dat één van de beste dingen die je kan overkomen in je leven. Hierdoor hebben ze zonder moeite veel aanloop van reizigers die bij hen willen slapen. Het geeft hen inkomen en een vaste basis voor levensonderhoud. Zelf zou ze als ze het voor het zeggen had in Cuba ervoor zorgen dat er appartementencomplexen gebouwd worden, zodat jongeren de keuze hebben om op zichzelf te gaan wonen. Iets wat bij ons in Nederland zo iets standaards is. Maar daar dus onmogelijk. Denk je dus in dat je met man en kinderen te allen tijde bij je (schoon)ouders woont. Na een lang gesprek zit mijn hoofd vol en ga ik slapen. Wat een bijzonder land en wederom… wat hebben we het toch goed in Nederland.
De volgende dag bezoek ik Museo del Ron. De Cubanen in het museum (waar ik later natuurlijk nog even wat Rum mee heb gedronken) hebben enorm gelachen toen ik vertelde dat mijn vader Ron heet. Nog nooit zo vaak je naam gezien pap! Voor het museum tref ik een Cubaan van mijn leeftijd die graag Engels wil praten, hij is leraar en vraagt of hij mijn boek (Lonely Planet) even mag inzien. Duidelijk dat hij een andere levensstandaard heeft dan Gisel vertelt hij dat hij Raul ook helemaal niets vind. Hoe hij het omschrijft komt op mij over als een Big Brother verhaal, waar we ons hier in Nederland vrijwillig voor opgeven. Er wordt continue op hen gelet, ze mogen eigenlijk geen contact met toeristen, er is niet voldoende betaalbare voedsel (onlangs gingen in Habana vrouwen in het wit hiervoor de straat op. Al fluitend vroegen ze aandacht voor meer betaalbaar eten voor o.a. hun baby’s), ze mogen niet buiten Cuba komen, ze mogen geen internet. Raul schijnt beloofd te hebben het probleem met de twee munteenheden op te lossen. De vorderingen zijn nog nul. Zal mij benieuwen..
Wat me opvalt bij alle mensen die ik spreek is dat ze heel graag willen weten hoe Cuba bij ons op de televisie komt. En eerlijkheid gebied me te zeggen dat je Cuba bijna nooit op het nieuws ziet. Een aantal keer heb ik het nieuws op de Cubaanse televisie gezien en veelal gaat het daar over dingen die andere landen fout doen. In eerste instantie dacht ik.. ja, ze laten hier alleen maar slechte dingen zien. Amerika doet dit fout in Afghanistan, in Oekraine gaat het helemaal fout, etc. Maar toen bedacht ik me… dit is exact wat in Nederland ook gebeurd. Echter.. in Nederland heb je de mogelijkheid om meer dan 4 zenders te raadplegen, we kunnen ook even op internet kijken, etc.
Lopend door Santiago hoor ik enkel muziek.. overal! Vanaf de straten hoor ik ergens heel harde muziek vandaan komen. M’n nieuwsgierigheid neemt mijn route over. Ik ga af op het geluid, totdat ik onderaan de trappen van Padre Pico sta. Halverwege staan een heel aantal mensen ergens naar binnen te kijken. En dan blijkt een groep van zo’n 20 jonge mannen aan het repeteren te zijn. Ik sta in de wijk Tivoli die vanuit de historie veel waarde heeft. Op het Balcón de Velazquez kan je de hele wijk overzien en ook het water naast de wijk. Ooit werd dit alles gebouwd door de Spanjaarden om komende piraten op tijd te kunnen spotten. Nu is het één van de meest prachtige uitkijkplekken van Santiago. ’s Avonds ben ik in een bar waar op 2 mensen na alleen maar cubanen zijn. Dansen en muziek brengt mensen samen en maakt ze blij. Dat geldt ook voor mij!
Baracoa
Gisel in Santiago heeft een Casa gereserveerd voor mij in Baracoa en ik word dan ook hartelijk ontvangen door Nilson. Hij heeft 1 kamer en deze is gigantisch. Na een welkomstdrankje in zijn eigen restaurant op het dakterras ga ik als eerste naar Casa del Cacao… heej, dat is wel mijn place to be! Ik koop een reep chocolade en drink bij 30+ graden een warme chocolademelk. Baracoa staat namelijk bekend om twee dingen: goed eten en chocolade.
Nou wil ik echt aan het eind gaan zeggen dat Baracoa mijn hart heeft gestolen doordat het een kleine open en vriendelijke gemeenschap is, een gezellig centraal hart met een fantastische ontmoetingsplek heeft: Casa de la Trova (waar ik beide avonden ben geweest, heb gedanst en mensen die ik al kende weer ontmoet heb). Waar ik een tour door de omgeving heb gedaan (prachtige natuur, chocoladeplantage en bananenplantage bezocht en natuurlijk wat chocolade gekocht, gezwommen in zeer helder rivierwater, naar het strand geweest, slang (ja echt een slang) gegeten). Waar ik zoveel heb gelachen, waar ik een super avond heb gehad op mijn dakterras/restaurant met Christiaan, Sabrina en Pavlov. Waar ik Alejandro, een Cubaan die 7 jr in Nederland heeft gewoond spreek. Waar ik het Argentijnse stel weer tegenkwam en samen Mate op het strand heb gedronken.
Maar ….. eigenlijk moet ik bekennen: ik was verkocht bij het eerste slokje van mijn warme chocolademelk!
Varadero
Samen met Sabrina en Pavlov reis ik van Baracoa weg, iets waar we allemaal geen zin in hebben, maar helaas.. de volgende bestemmingen zijn al geboekt. Baracoa naar Santiago en daar eten we nog samen op het busstation. Vervolgens gaat het stel uit Zurich naar Trinidad en ik naar Varadero. Eenmaal wachtend op mijn bus start ik te kletsen met een vrouw, ook uit Zurich. De eerste drie uur van de nachtbus tour kletsen we vol. Daarna slapen we. Na een busrit van 15 uur kom ik aan in Varadero. Poeh, warm. Zo ready voor mijn laatste vier dagen op het strand. Bij het kopen van wat water klets ik met een paar Canadezen, die me voor het eerst melden dat iedereen genadeloos is verslagen door de nederlandse schaatsers. Och ja, Olympische Spelen.. nog geen seconde aan gedacht. De man geeft me zijn buskaart voor die dag, waardoor ik eerst een rondje van 1,5 (!!) uur maak met de bus langs alles in Varadero. Ik schrik van de omgeving van de grote, dure hotels. Jeetje wat moet daar ongelofelijk veel geld in gestoken zijn. En dat enkel zodat alle toeristen naar die stukje niet-cubaans land blijven komen. Maar goed. Ik heb het gezien en weet zeker dat ik daar geen zin in heb. Ik trek weg van de grote hotels en ga in het laatste stukje Varadero zitten. Een klein hotelletje met weinig faciliteiten, maar wel direct aan het strand. Ik boek voor morgen een tour om met dolfijnen te zwemmen. Ook heel commercieel, maar toch wel echt fantastisch. Deze dieren geven me het gevoel heeeel klein en slap te zijn. Ze schieten je zo de lucht in, en trekken je als een dolle mee door het water. Ik heb er erg van genoten en dat is te zien op de foto’s die ze ervan gemaakt hebben. 1 lach en dat een half uur lang..
Ik geniet van het enorm witte strand, de fantastisch strakke blauwe zee, de kokosnoten op het strand, het contact met de cubanen in het hotel die het enigszins apart vinden dat ik ondanks dat ze engels terugpraten ik alles in het spaans blijf proberen. Minder genoot ik toen mijn geld echt bijna op was en twee dagen lang de creditcard service in Cuba het niet deed. Oftewel… geen geld. Maar alles komt altijd goed.. ook dat.
Mijn laatste dag en nacht sluit ik af in een Casa. Eunicé, een zeer oude vrouw, schrikt als ze me met m’n rugzak ziet aankomen. Zij hijgt namelijk al zonder. Het is een schat van een vrouw die alles perfect voor elkaar heeft.
Dit land zal ik voor de rest van mijn leven blijven volgen. Ik heb Cuba ervaren als een land met een zeer rijke historie, waar veel andere landen invloed hebben gehad op de wijze waarop het land er momenteel voor staat. De mensen zijn ondanks alle beperkingen ongelofelijk aardig, behulpzaam, oprecht geïnteresseerd in het land waar je vandaan komt, gastvrij. Het is bijzonder dat ik een aantal oudere mannen ben tegengekomen die Duits spreken en het fantastisch vinden om dat samen te spreken. Het reizen voor een vrouw alleen door Cuba is zeer veilig (veiliger dan welk land in Centraal Amerika dan ook) en heel makkelijk aangezien iedereen je overal wel mee wilt helpen. Indien je een vraag hebt, kan je die zonder nadenken aan iedereen stellen en je zal nooit verder hoeven gaan zonder antwoord. Het land kent prachtige natuur, hele bijzondere auto’s, vele paard en wagens als vervoersmiddel. Het feit dat ook voor toeristen internet schaars is, gaf me een heerlijk vrij gevoel. Ondanks dat alle huizen tralies voor de deuren en ramen hebben schuilt er vaak een warm thuis gevoel achter de deur. De mensen leven veelal samen en buiten. Ze hebben de zon en de dans en daar is geen macht of status voor nodig. Salsa is groots hier en ook andere dansen worden dagelijks in elk dorpje of stad uitgevoerd. Opvallend is de rust die de mensen met zich meebrengen. Het eten is goed en niet duur en wordt bovenal met liefde gemaakt.
Ik ben benieuwd naar het Cuba over tien jaar. En hoop dat er dan een aantal van de wensen van de mensen zijn uitgekomen. Ik zal door de foto’s blijvende herinneringen hebben aan de fantastische Cubaanse mensen die ik ontmoet heb. Jammer dat het praktisch onmogelijk is om met ze in contact te blijven.
Niet snel zal ik een tweede keer naar een zelfde land gaan, maar Cuba…
Hasta Luego!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
